Hoewel we Eden verspeeld hebben, voelt dit toch echt als het paradijs. Ik luister John Rutter (Look at the world) en lees Montaignes essay over ervaring ('we besteden meer tijd aan het interpreteren van interpretaties dan aan de dingen zelf'). Met beiden stem ik van harte in. Zo af en toe kijk ik even naar de witte stranden en de vulkanen die we voorbijvaren. Deins mee op de golven. Bekijk de vissen die om de boot zwemmen. Er zwemt sloom een zeeschildpad voorbij. Als we elkaar aankijken schrikt hij, en duikt snel onder water. In de verte denken we een walvis voorbij te zien zwemmen.

Wat een wonderlijke wereld hier. Woensdag schaatsten Nel en ik nog op de Eiffeltoren, nu vaar ik rond tussen de Galapagoseilanden. Vanmorgen wakker geworden door het geblaf van de zeeleeuwen. Daarna weer een droge landing. Mijn grootste zorg vandaag is niet op een vogel,zeehond of leguaan te stappen. Terwijl ik een vogeltje op de foto probeer te zetten, komt hij zo dichtbij dat hij zichzelf in de lens ziet. Even ben ik bang dat hij in mijn lens gaat pikken. Maar in plaats van zijn snavel drukt hij zijn oog tegen de camera aan; hij is gewoon nieuwsgierig naar zijn eigen spiegelbeeld.

Zo moet Adam zich gevoeld hebben... wat een rust. Dieren die zich niets van mensen aantrekken. Die niet bang voor je zijn maar je als gelijke behandelen. We lopen door een kolonie zeeleeuwen. Rechts drinkt een kleintje moedermelk,links speelt een kleuterklasje in het water. Moeders liggen te zonnen. Het alfamannetje zwemt rusteloos heen en weer en beschermt zo de familie. Onder de cactussen liggen leguanen. Net kleine prehistorische draakjes,zeker de zwarte zeeleguanen. Ook van de schildpadden valt het me op dat ze er zo prehistorisch uitzien. En klinken. Schidpaddengesnuif klinkt echt fantastisch. Net Jurassic Park...Of het door mn jet-leg komt of niet (mijn lichaam heeft binnen 24uur 4 vluchten en 7uur tijdverschil te verwerken gekregen),maar ik ben toch wat weemoedig... bij iedere zeeleeuwenplacenta die ik tegenkom moet ik even aan Nelleke denken. En dat zijn er nogal wat; na de 9 maanden draagtijd en de bevalling zijn zeeleeuwen door een overvloed aan mannetjes weer rap zwanger.

Om me heen ontstaat wat paniek. We zijn aan het snorkelen en er zwemt een haai vlak naast ons. Ik zie hem niet. Jammer. De pijlstaartroggen die even later onder me doorzwemmen wel. Drie zijn het er. Zonder dat ik het wil,moet ik toch even aan Steve Irwin denken. Met mijn handen bescherm ik mijn borst. Of het me zal helpen weet ik niet, het voelt in iedergeval veiliger. Er zwemt een eenzame schildpad onder me langs. Snorkelen gaat me minder goed af dan gedacht. Brakke longen spelen me parten en ik moet vaker dan de anderen even terug naar de boot. Op zich niet erg natuurlijk, maar de zon brandt hier toch wel errug hard. Ik type dit stukje dan ook met verbrande neus, wangen en vingers. Toch zie ook ik verschillende haaien onder en naast me zwemmen. Apart en veel minder beangstigend dan ik had gedacht overigens. Doordat ze hier genoeg te eten hebben, schijnen ze totaal geen trek in mensen te hebben. Te dichtbijkomende zeeleeuwen schrikken me wel af. Omdat ik niet kan zien of ze gewoon met me willen spelen of dat het een macho alfamannetje is die zijn vrouwtjes beschermd,raak ik erg bedreven in het achteruitsnorkelen. In de dinghy terug naar de boot komen we nog 2 kleine pinguins tegen. Vreemd om die hier tegen te komen. Waarschijnlijk zijn die lang geleden in een verkeerde stroom terechtgekomen en zo dus hier.

We varen 's avonds in zes uur van Espanola naar Floreana, en kijken vanaf het dak van de boot naar de sterren boven ons. Bizar, nog nooit zoveel sterren gezien. Toch herken ik de lucht niet. Volgens iemand hier komt dat omdat wij hier de sterrenhemel zien die we in Europa 's morgens vroeg pas zien. Geen Grote Beer dus. Ook geen maan trouwens. Ook dat schijnt te horen bij de evenaar. Dan zien we vreemde witte sporen voor de boeg; dolfijnen! Ze zwemmen met ons mee. Af en toe springt er eentje uit het water omhoog. We zijn met zn allen voor op het schip gaan staan, en kunnen ze dus recht aankijken. Schitterend!

Op de boot denk ik aan Melville - schrijver van Moby Dick. Hij noemde deze plek een door God vervloekt oord. Ruwe lava eilanden waar door het ontbreken van zoet water menselijk leven niet echt eenvoudig is. Ook Darwin vond het hier eigenlijk maar niets. Hij vond het er maar warm en stinken en de dieren vond hij dom. Zo schrijft hij in zijn dagboek dat de dieren zo tam waren dat hij met de punt van zijn geweer zo een vogel van een tak had afgeduwd die vervolgens op de grond viel. Ook van Melville heb ik gelezen dat hij de vogels zo van de rotsen kon plukken. Tegenwoordig mag je de dieren hier niet meer aanraken. Ik heb het dus niet kunnen testen. Maar gezien het feit dat ik veel foto's heb kunnen maken zonder in te hoeven zoomen...

Darwin was hier ooit dus vijf weken. Twee op zijn schip, drie op het land. Tijdens deze vijf weken hier en zijn lange terugreis groeide de idee van natuurlijke selectie en evolutie. Het maakte hem beroemd. . Het is fantastisch om het mechanisme van natuurlijke selectie in praktijk te zien. Ieder eiland heeft zo zijn eigen unieke omstandigheden waarop de dieren zich hebben aangepast. In tegenstelling tot Darwin overigens, trekt míjn lichaam de zee wel prima.

John Rutter laat inmiddels zijn 'For the beauty of the earth' zingen. Mooi. En met deze muziek varen we de haven van Puerto Ayore binnen. Het eindpunt van de tocht. De groep was leuk en zowel de kok als de gids errug goed. Het waren vijf wonderlijke dagen. En ik ben bang dat ik dat pas echt ga beseffen als ik hier weer weg ben. Naja, nu op naar het vliegtuig voor mijn vlucht naar Quito. Terug naar het vasteland. Ben benieuwd. Wordt vervolgd dus...

Hasta la vista!!

ps: de oplettende lezer heeft natuurlijk allang opgemerkt dat ik met bovenstaande uitspraak over natuurlijke selectie alleen iets zeg over microevolutionaireprocessen (en dus niét over macroevolutionaire).