Door de enorme regenval hierzo, rijdt de trein naar Machu Picchu niet, en moet ik met de een of andere gare bus door de bergen. Lekker is dat. Van Cusco, of Qosqo ('navel van de wereld') zoals de Inca's zeiden, naar Ollantaytambo is dat toch mooi 7 uur reizen. Ik slaap dan ook eerst in Ollantaytambo, en kan zo mooi om 6 uur 's morgens bij Machu Picchu zijn. Handig, want dan schijnt het er helder te zijn en kun je de zon op zien gaan.

Tot zover de theorie. Dat opstaan om 5 uur 's morgens ben ik inmiddels wel gewend, ik doe al weken niets anders, en is het probleem niet echt. Maar dat het kneitermistig is, was niet de bedoeling. Ik moet tot 10 uur wachten voordat ik überhaupt kan zien dat ik al 4 uur zit te vernikkelen in deze verloren stad. Ach, ik mocht tenminste nog naar binnen. Na mij werd, door de regen, ook de weg te gevaarlijk en reden de bussen niet meer. Sowieso schijn ik op het juiste tijdstip hier te zijn; de geruchten gaan hard rond dat de Peruanen Machu Picchu helemaal willen sluiten. Teveel slijtage aan de stad.

Samen met een zweverige Zwitserse en een coole Amerikaan met Peruaans bloed, loop ik door deze mysterieuze verloren stad. Heyerdahl heeft bij deze stad ook wat mooie theorien bedacht, ik laat me liever leiden door Bingham cs. Maar meer dan dat de Spanjaarden deze stad niet konden vinden, is eigenlijk niet met zekerheid te zeggen. Omdat de Inca's geen schrift hadden, is er weinig kennis over bewaard gebleven. Maar juist daarom vind ik het zelf erg fascinerend om hier rond te lopen. Gebouwen maken die, in tegenstelling tot de onze, blijven staan in de zwaarste aardbevingen. Bouwen op immens steile berghellingen, zonder zelfs maar cement te hoeven gebruiken. Stoffen weven die zo fijn zijn dat we dat zelfs nu machinaal nog niet kunnen evenaren. En dat zonder geschreven taal, boogconstructie en ijzererts. Of überhaupt het wiel te hebben uitgevonden. Letterlijk dan wel, natuurlijk. De Inca's deden het allemaal.

Waren de Spanjaarden maar slimmer geweest. In hun goudzucht hebben die hier de hele boel leeggeroofd en uitgemoord. Eén van de laatste Inca-koningen zou hebben geroepen dat zelfs als alle sneeuw van de Andes in goud zou veranderen, de Spanjaarden nog niet genoeg zouden hebben. Hoewel de Inca's misschien ook niet helemaal zuiver waren, was hun samenleving tenminste wel gebaseerd op het principe van reciprociteit. En bestudeerden ze de gewoonten, ambachten, enz. van de veroverde samenlevingen eerst uitvoerig voor ze die inlijfden. Na bestudering namen ze de goede en slimme punten gewoon over.

Na Machu Picchu ga ik verder de jungle in. Op naar het Amazonewoud. Wat voor het grootste gedeelte nog wordt bewoond door de oorspronkelijke indiaanse oerbewoners. Mensen die ieder contact met de moderne wereld mijden. Dit is de jungle van de jager-verzamelaars, ze bestaan nog. Pijl en boog, speren, stenen bijlen. Dat is alles wat de indianen hier in Manú gebruiken om hun waterzwijnen, vissen en schildpadeieren te jagen en verzamelen. En ze doen aan zwerflandbouw en schijnen sieraden te maken. Schijnen, want niemand mag ze zien. Ik ook niet. Maar met tussen de 2- en 5000 plantensoorten, 800 vogelsoorten en 200 zoogdiersoorten valt er hier nog genoeg andere dingen te zien.

De keuze tussen 11 uur over onverharde paadjes bussen of een half uurtje vliegen, is snel gemaakt. Ik ga vliegen (moet toch even denken aan 'dan zweef ik op de wind, gedragen door...'). En hoewel ik volgens mij niets verkeerd heb gegeten (en iedere dag trouw mijn multivitaminen&mineralen pillen slik), besef ik onderweg dat ook ik de de wraak van Atahualpa (= de Peruaanse variant van de wraak van Montezuma) niet ontloop. Lekker is dat. Midden in de wildernis, zonder stroom en warm (of überhaupt schoon) water komt dit niet echt uit. Ik besluit een local te vertrouwen en loop met hem mee dieper de jungle in. Met zijn machete hakt hij wat in een boomen vertelt me het rode sap ('dragon blood') wat uit de wond loopt te drinken. Met mijn vinger vang ik de druppels en lik ze op. Het pincipe bevalt me wel, ook al is het sap vréselijk bitter en vies. Maar het helpt fantastisch! Mijn loperamide blijft in de tas, en 's avonds ben ik weer topfit en eet ik soep. Prachtig overigens, ze koken hier de soep zoals ook oma die maakt...

Slapen doe ik in een hutje met een mooi bladerdak en muskietennet als muren. Handig, want zo heb ik geen wekker nodig. Iedere morgen rond 5 uur brullen de apen me wel wakker. Wilde kippen maken trouwens ook wonderlijke geluiden. De volgende dag gaan we piranha's vissen. Als aas gebruiken we bloederig vlees, maar door de harde stroming (regenseizoen) is het vlees al snel bloedloos. We vangen dan ook niets. Met mijn nieuwe Amerikaanse vriend maak ik grappen of we niet onze haak aan de andere kant van de boot moeten uitgooien. Volgens de gids is dat de slechte kant, maar wij willen ook graag een wonderbaarlijke visvangst meemaken. Helaas blijft die uit, en zonder gescheurde haken keren we terug. De jaguars zien we trouwens ook niet. Niet in levende lijven in ieder geval. Wel zijn sporen en zijn poep. Poep met apenbotjes wel te verstaan. Krokodillen zijn trouwens minder schuw, en als we 's avonds over de rivier varen, zien we overal om ons heen de oplichtende ogen. Grappig om te zien dat ook krokodillen last hebben van de muskieten. Mijn onderlip is al niet heel klein, maar nadat hij door zo'n vriend gestoken is, zié ik hem gewoon. Ach, het heeft wel iets.

Inmiddels ben ik via Lima (waar ze het wereldkampioenschap stand up paddle boarding hielden) aanbeland in Iguassu, Brazilië. Dat ligt op het drielandenpunt met Paraguay en Argentinië. De naam komt van de Tupi-woorden y (water) en ûasú (groot). En groots is het. Het water donderd via 275 watervallen over een lengte van 3 kilometer 80 meter omlaag. Hoger dus dan de Niagara en wijder dan de Victoria watervallen. Dat ze horen tot de meest spectaculaire ter wereld, zal ik dan ook niet ontkennen. Ook hier laten de jaguars zich niet zien. De miereneters wel, net als de krokodillen. Al zijn die hier wel wat aan de kleine kant.

Morgen ga ik op naar Ushuaia, op naar het eigenlijke doel van de reis! Ik ga mijn korte broeken inruilen voor mijn skibroek. Mijn shirts voor thermokleding. Op naar de boot, de Drake Passage en het Antarctische schiereiland! De komende 2 weken ben ik dus van de radar.

Dag,
Rick

Ps, de wonderboom is er eentje uit de familie van de dracaena. Het rode sap schijnt ook te helpen bij menstruatie-ellende, slechter wordende ogen en puistjes. En open wonden helen direct. Zo gaat het verhaal.

Pps, het moet gezegd zijn: die zure LMP deed me met zijn voorstel voor herberijming bijna van mijn stoel vallen! Jammer dat hij dat zelf ook leek te beseffen, en niet wist hoe snel hij zijn idee direct weer half in moest slikken.