Hotsend is denk ik het juiste woord. Zo stuiter ik door een wonderlijk landschap. Al dagen lang zie ik niets anders dan steen, zand, lava en een enkele lagoon met wat gras. Enorme vergezichten met de meest wonderlijke kleuren. En lama's, flamingo's en konijnen met lange staarten waar ik de naam niet van weet. In een jeep rijd ik van Chili naar Bolivia. Van San Pedro de Atacama naar Uyuni. In beide stadjes wil je eigenlijk nog niet dood gevonden worden, zo saai en stoffig is het er. Al was er in San Pedro de Atacama nog een mariaprocessie die wat leven in de brouwerij bracht. In Uyuni is er helemaal niets. En door de regen en de wind het grootste deel van de dag ook geen stroom en warm water. Maar ik ben natuurlijk gekomen voor de woestijnen, niet voor de stadjes. Al zijn de vrouwen met hun bolhoeden, dubbele vlechtjes en enorme konten in überdegelijke rokken best grappig om te zien. Niet dat ze nou heel vriendelijk zijn... ik stel me zo voor dat de bloedvloeiende vrouw er zo uitgezien moet hebben: kneiterchagrijnig dus.

Maar goed, de rotte eierenlucht van de geisers en het hotsen van de auto doen mijzelf ook weinig goed. Net als de hoogte; het is hier tussen de 3 en 5km hoog. Mijn longen doen hun uiterste best om nog een beetje zuurstof uit de lucht te filteren en mijn hart pompt zich een ongeluk. Gevolg: een constante hoofdpijn en lusteloosheid. Ik voel me net een oude man, maar dat hoort er bij hier, dus hoor je me niet (heel erg hard) klagen. Want waar iedereen enorm klaagt over de koude nachten en dus met kleding aan in een slaapzak onder dikke lagen dekens slaapt, slaap ik zoals ik gewend ben. Gewoon onder een laken met één deken. Wel zo prettig. Om de ongemakken van hoogteziekte te bedwingen, heb ik de aangeraden coca geprobeerd. Gewoon een handje blaadjes in je mond en soppen maar. Ik vond het niet lekker én je wordt er nogal emotieloos van. Dan maar een kateriggevoel. Cocathee is trouwens ook niet fantastisch.

Het heeft vreselijk geregend (zo af en toe nog, trouwens) en van het oorspronkelijke plan komt weinig terecht. Teveel water en modder. De Salar staat volledig onderwater en is dus niet echt berijdbaar. Deze kolossale zoutvlakte laat zien wat er van een zoutzee overblijft als alle water weggedampt is. Nu staat er dus weer een laagje water op en weigert de chauffeur er meer dan een paar uur doorheen te rijden. Logisch, het zout doet je auto wegroesten waar je bij staat. Toch maakt juist het water de Salar mooi. Het maakt er één grote spiegel van. Een spiegel zonder randen. Zonder begin of eind. De aarde gaat naadloos over in de hemel. En zo voelt het ook als ik er helemaal alleen loop. Het water voelt koud, net als de zoutkristallen onder mijn voeten. De zon brandt en het felle licht doet zeer aan m'n ogen. Op het geluid van mijn voeten door het water, op de zoutkorst, na, is het volledig stil. Het maakt de woestijn tot een wonderlijke plek. Onwillekeurig doet het me denken aan Abraham, Mozes, Elia, Johannes de Doper en zijn Neef. Hun levens zagen er na een verblijf aan de woestijn nooit meer hetzelfde uit. Niet dat ik mezelf in dit rijtje mannen wil plaatsen, maar toch... als ik zo door over de Salar loop met alleen maar wolken om mij heen, voelt dat toch ook niet heel aards aan.

Staande aan de rand van een of ander lagoon kijk ik naar de honderden knalroze flamingo's. Als ik in mijn handen klap, gaan ze klapperend de lucht in. Mooi. Al schijnt het hier in september nóg indrukwekkender te zijn. Er valt dan geen regen en de temperatuur loopt dan terug naar de -30. Jezelf wassen mag dan alleen in de middag om bevriezing tegen te gaan. Maar nu dus vooral veel water en blubberstromen. Als de zon schijnt, is het kneiterwarm. Schijnt'ie niet, loop ik in de sneeuw. Wonderlijk.

De chauffeur slaapt 's nachts overigens in de auto, de bikkel. Al wordt er gefluisterd dat hij zich met flinke hoeveelheden drank warm houdt. Vandaar waarschijnlijk ook z'n gegiechel na iedere zin die hij spreekt. Maar zijn rijvermogen beinvloedt het niet negatief. Ik vind het in ieder geval prachtig en samen lachen we om de schuivers die de auto in de blubber maakt. Zijn 3 woorden Engels die hij spreekt en mijn 6 woorden Spaans maken normale gesprekken alleen niet heel veel makkelijker (ja,ik begrijp inderdaad beter Spaans dan hij Engels!). De beste man heeft in ieder gehuchtje wat we aandoen wel een vriendinnetje wonen die hij even gedag gaat zeggen. Schijnt hier niet heel vreemd te zijn, begrijp ik later. Vrouwen baren en scheiden jong. De mannen zitten in de cocaïne. Dat is handig als je een mooie Landrover wilt rijden, wat hier niet heel onmisbaar is. Op mijn vraag of dat dit wel mag van de wet, vertelt de gids dat als je de politie maar mee laat genieten er niets aan de hand is. Gewoon wat geld toeschuiven en je kunt weer verder klussen. Dat weet iedereen toch? Net als de locatie van de bar Route 36, hier in La Paz waar ik inmiddels ben. Route 36 is 's werelds eerste cocaïnekroeg, en schijnt goede kwaliteit poeder op de menukaart te hebben staan (ja echt!). Je krijgt er een gratis flesje water bij.

Vanmorgen ben ik dus in La Paz aangekomen met de nachtbus uit Uyuni. Heerlijk 12 uur hotsen in een bus. Ik begin er al een beetje gewend aan te raken. Vandaag een beetje de stad bekeken (wat een berg bestompte paupers hangen en schuifelen er hier rond zeg, de één nog zieliger en viezer dan de ander), en morgen ga ik de Death Road fietsen. Dat is het plan in iedergeval. Voorlopig blijf ik nog zo'n halve week hier in Bolivia. Op grote hoogte, al ga ik wel langzaamaan richting Titicacameer en de grens met Peru. Wordt vervolgd dus weer!

ps, mijn schoenen (had ik in Chili in de bus laten liggen) heb ik na een middag en avond bellen inmiddels weer terug. Slippers zijn hier toch wat koud en zo komen mijn nieuwe spaanstalige vrienden toch nog van pas. Mijn tandenborstel en wat onderbroeken die op Paaseiland verdwenen zijn, ben ik wel echt kwijt. De tandenborstel heb ik dus maar vervangen.

pps, voor die mensen die bij het Googlen op 'Death Road' dodenaantallen van 2-300 per jaar tegenkomen heb ik nog een kleine geruststelling. De weg dankt zijn naam inderdaad aan de honderden slachtoffers die er jaarlijks vielen. Vielen, want tot 2006 was er volop 2-richtingsverkeer op deze weg van 3 meter breed, wat ervoor zorgde dat er nogal eens mensen, auto's en hele bussen honderden meters naar beneden vielen. Nu is er slechts sporadisch nog eens iemand onvoorzichtig vroeger beneden dan bedoeld en is de naam vooral een mooie marketingkreet... geen stress dus!