Het schip is er op gebouwd, het personeel getraind. Mijn lichaam is het beide niet. Golven van 8 meter zijn geen pretje (en dan is dit nog maar een gemiddelde zee). Jona snap ik een stuk beter nu. Na 50uur tobben ben ik maar naar de dokter gegaan voor een kalmeringsspuit en een bed onder haar wakend oog. Volgens de dokter is mijn pols veel te laag. Geen wonder, mijn maag is al 2 dagen tot op de bodem leeg. Gelukkig had ik deze toestand ingecalculeerd (en ben ik niet de enige pauper; met mij hadden meer dan 30 anderen de dokter ook nodig).

-donderdag-
Vanaf het moment dat we in de beschutting komen van het schiereiland, gaat het beter. Kan ik zelfs mijn eten weer binnenhouden. We doen een landing op Mikkelson Harbour, een verlaten eilandje met pinguinkolonie. In de middag een zodiaccruise door de Cierva Cove. De gletsjers kraken als een malle, de afgebroken stukken drijven om ons heen. Het water is superhelder, het ijs heeft een onaards blauwe gloed. Pinguins spingen in groepjes om ons heen uit het water. In de verte spuit er zo af en toe een humpbackwhale.

Ik geloof dat ik zo'n beetje de jongste aan boord ben. Opa Barry is met zijn 85jaar de oudste. Opvallend veel mensen die alleen reizen, trouwens. De meeste partners zijn thuisgebleven. Vonden het te ver weg, te koud of te spannend.

-vrijdag-
We doen een hike in Nebo Harbour (opa ook, en is hierdoor voor altijd mijn held). De gletsjer is imponerend. Zowel het gezicht als het gekraak. Het is als in Frozen Planet, alleen dan zonder muziek en commentaar van David Attenborough. Maar wel mée de geur van verse pinguinpoep, opspattend en ijskoud zeewater en koude tenen. Met alle Nederlanders maken we een treintje en glijden zo de berg af. De geplande barbeque die avond gaat niet door. Die zouden we doen terwijl we door de Lemaire channel varen, maar er staat teveel wind. Vlak voor het eten komen er 3 humpback whales bij de boot. Groots en gracieus. Vooral hun neus (of hoe het ook mag heten) vind ik fascinerend en ik baal ervan dat ik Moby Dick thuis heb gelaten. Gelukkig kon ik hier wel Shackleton's boek te pakken kunnen krijgen.

-zaterdag-
Zo, de tent staat. Gletsjers aan 3 zijden van ons kleine eilandje. Een kleine groep pinguins op een paar meter. Ze slapen al. Wij ook zo. Met een klein groepje gaan we de nacht al kamperend doorbrengen.

Ik heb er zin in, en veel kouder dan vanmiddag zal het niet worden. Het water was zout en erg verfrissend toen ik erin dook. Gelukkig zat ik aan een kabel, want door de kou deden mijn benen niet heel veel meer. Wel meer onderdelen niet overigens; ik geloof niet dat ik ooit zulke mini peen&doperwtjes heb gezien. Ook opa heeft gezwommen, en heeft wat mij betreft nu de superheldenstatus bereikt.

Tijdens de landing vanmiddag werd er een pinguin door een leopardseal aangevallen. Omdat leopardseals niet kunnen kauwen, scheuren ze hun prooi aan stukken. Een rauw en bloederig gevecht dus. Leven en dood gaan hier hand in hand. Deze pinguin was niet het enige slachtoffer, en dat is goed te merken aan de op het strand wachtende jongen. Nu hun ouders uitblijven met voedsel, zijn er een aantal zo hongerig dat ze aan mijn broek hangen en om voedsel bedelen. De aankomende winter zal dodelijk voor ze zijn, vrees ik...

-zondag-
Slapen op sneeuw heeft wel iets. Koud is het niet, en na een uur liggen vormt het naar je lichaam. Best comfortabel dus. Ben wel een aantal keren wakker geworden door het geschuif en gekraak van de gletsjers. Slapen in deze mensonvriendelijke omgeving is een fantastische ervaring.

Na het optuimen van de tenten hebben we terug op de boot ontbeten. Daarna een hike op Danco Island gedaan. Een erg mooie en steile klim in maagdelijke sneeuw. Diep respect voor de pinguins met hun korte pootjes die dit iedere keer doen om hun jongen te voeden. Nog dieper respect voor opa Barry die de klim ook doet, ook al doet hij er twee uur langer over dan ik. Naar beneden gaat het zo steil dat glijden veiliger is. Opa Barry ziet dit ook in, en vraagt mij en een Amerikaanse om samen een treintje te vormen. Natuurlijk doen we dit, en met opa tussenin razen we de helling af. Bestaat er een overtreffende trap voor superhelden?!

In de middag doen we een zodiaccruise langs een scheepswrak en mooie ijsbergen. De in duizenden jaren opgestapelde lagen sneeuw hebben allemaal hun eigen blauwtinten. Op de terugweg naar de boot zien we in de verte een humpbackwhale springen. De bevroren tenen vergeten we en de oorspronkelijke planning gaat overboord. Als een malle gaan we in de richting van de whale. Ze zijn met z'n drieen en blijven maar springen, spuiten en rondjeszwemmen. De beesten zijn kolossaal. Speels en gracieus. Een uur lang varen we zo rond. Als we teruggeroepen worden, protesteert de gids het hardst van allemaal. De deining van het water en de zilte geur ervan, de best wel koude wind, en vooral het ijskoude donkere water om ons heen waar ieder ogenblik een walvis van 45 ton uit tevoorschijn kan springen, het maakt het echt retespannend. Helemaal als er opeens eentje op 2meter voor de zodiac opduikt. Frozen Planet is mooi, live is het ongekend mooier, spannender en zeker indrukwekkender. Deze zodiaccruise alleen al is wat mij betreft het geld en de 5 dagen zeeziekte dubbel waard.

5 dagen inderdaad. Want hoewel we morgenavond pas de Drake opgaan, is door de sterke wind het stuk naar de south shetlands ook al behoorlijk ruw. Rockin'&rolin' zoals we hier zeggen. Nou ja, eens kijken of ik met de pleister&pil combinatie op de been kan blijven.

-maandag-
Vandaag 2 landingen op de south shetland eilanden gedaan. Die liggen een stuk noordelijker, en dat is te merken. Geen metersdikke lagen sneeuw hier, maar groen mos. En elephantseals, die vadsig en lui op het strand hangen. Een paar meter verderop ligt een lepardseal karkas. Pinguins scharrelen rond tussen de gigantische walvisbotten. Ze zijn hun nesten aan het bouwen, en overal huppen ze rond met steentjes in hun bek. Ik zit op een steen in het midden van de kolonie. De pinguins lijken altijd wel wat te doen te hebben en ik kan er uren naar kijken zonder me te vervelen..

Dit was de laatste landing. Het voelt niet goed om nu afscheid te nemen, maar het moet (al kom ik wat mij betreft zéker terug, al is het maar om de Emperor Pinguins te zien). De Drake wacht op ons. En zodra we die opvaren, laat hij zich direct gelden. Het diner breek ik dus nog voor het desert af; liggen in een bed is de enige prettige activiteit nu.

-dinsdag-
Alles kraakt, schudt en dreunt. De golven spatten tot boven mijn raam. We zijn diep in de Drake, en ik ben brak; kots donker&dik. Saam (één van de Nederlanders aan boord) komt wat krackers brengen. Fijn, kan ik tenminste toch nog iets eten. Volgens mij doen die pleisters maar weinig, al voel ik me niet ziek. Alleen maar brak, suf en leeg. En teleurgesteld over het uitblijven van mijn zeebenen. Gelukkig is het nog maar zo'n 24 uur. Dan ronden we Kaap Hoorn en komen we in het rustige water van het Beagle kanaal. Dan nog een halve dag en kan ik het vasteland weer voelen. Daarna nog een week en ben ik thuis. Heb er nu eigenlijk toch best wel veel zin in.