Hoe snel vergeet je iets? De storm is geluwd en bestaat niet meer. De zee is kalm en ik kijk ernaar. Of eigenlijk is het het Beagle kanaal. Daar, een paar uur varen verderop, ligt kaap Hoorn. En nog 50 uur zuidelijker drijven ijsbergen. Daar ligt Antarctica. Het continent wat totaal geen nut heeft voor de mens. Iets eetbaars wil er niet op groeien. Oernatuur zoals het ontstaan is vanuit de oorsprong. Land zoals de wereld aarde is. De mens is er niet nodig en heeft er eigenlijk niets te zoeken.

En toch wil ik weer terug.

Ik ben weer op het vasteland. Ushuaia is het meest zuidelijke stadje ter wereld en de plek waar Darwin zijn ontbrekende tussenvorm gevonden dacht te hebben. Mensen met korte benen en lange armen. Omdat ze peddelden in plaats van liepen. En ze waren naakt, ondanks de gruwelijke kou hier. Toen we ze kleding gaven, gingen ze allemaal dood. Ik lees. Niet de geschiedenis, maar de mens herhaalt zich. Nietzsche schafte God af maar creeerde een nieuwe religie. Het gaat over walging en angst en de wil tot macht over jezelf. Nietzsche creert een dogma, terwijl hij dogma's verachtte. Nietzsche predikt, maar moet zichzelf ook steeds overtuigen. Het lukt hem niet en hij deprimeert me. Lewis' werk leest prettiger, al gaat het over hetzelfde. Alleen heeft hij een Hoop en Nietzsche niet. De wijsheid keert zich tegen de wijze. Samen met Lewis geloof ik zoals ik geloof dat de zon opgegaan is. Niet alleen omdat ik het kan zien, maar ook omdat ik hierdoor al het andere kan zien. Op naar het onversneden geloof!

Ik kijk om mij heen. Denk aan de wonderen van deze wereld. Voor me liggen de diepten van de zee, achter me de hoogtes van de bergen. Bestaat er op de aarde iets mooiers als wat ik de laatste week heb gezien? Hoewel Steve Jobs speciaal voor mijn generatie de shuffle-functie opnieuw uitgevonden, heb ik met deze omschakeling erge moeite. Kan mijn draai op het vasteland niet echt vinden. Ik mis het stille en uitgestrekte. De sneeuw, de pinguins en misschien zelfs het stampen van het schip. Buenos Aires kan me niet boeien. Behalve eten met wat Antarctica vrienden en herinneringen ophalen doe ik er weinig.

Inmiddels ben ik in Rio de Janeiro aangekomen. Vandaag ben ik bij Cristo Redentor geweest; het kolossale Christusbeeld. Met een paar Real heb ik het restauratieproject gesteund en mag ik nu zeggen dat 'I belong to Christ'. Heb zelfs het certificaat. Ik ken mensen die voor deze zekerheid heel wat meer over zouden hebben. Daarna naar de andere 2 heilige gebouw van de stad geweest: de kathedraal en het stadion. Maracanã is één van de grootste voetbalstadions ter wereld, maar net als alle andere niet veel meer dan een groots en saai blok beton. De Catedral de São Sebastião is ook van beton, maar daardoor juist mooi. Het is de vreemdste kathedraal die ik ooit heb gezien. Ik houd wel van het tegendraadse. Misschien moeten we hier met Jigdal maar eens een concert geven. Vanaf de suikerbroodberg was de zonsondergang mooi. Het is hier lekker warm en ze hebben ook nog mini aapjes. Grappig!

Het strand van Copacabana waar ik vanuit het hotel over uitkijk is mooi. De politie is in grote getalen aanwezig en het voelt er veilig. Overdag dan. 's Avonds zijn de Favella's iets te dichtbij en heeft de politie het er moeilijk mee. Een kerel op de boot heeft spannende verhalen verteld dat hij hier vorige maand in zijn taxi beschoten is, van mij hoeft dat niet zo. Kom liever heel thuis en blijf dan ook maar binnen. Nah, eigenlijk is het enige vervelende dat ze hier geen Spaans maar Portugees spreken. Ik niet. Kan alleen maar dankjewel zeggen. En om de rekening vragen. Gek, maar daar red ik me eigenlijk best prima mee.

Morgen nog een laatste dag, en dan op naar huis. Naar de vrouw die op me wacht. Net als de fiets, mijn boeken, werk en alle andere mensen die ik eigenlijk toch wel heb gemist. Kan ik eindelijk weer eens lekkere kaas eten. En hagelslag, kroketten en gewoon brood. En zijn de riolen weer wc-papierbestendig (in Z-Amerika niet, en hebben ze daar een prullebakje voor). Al had ik best nog wel even willen blijven. Ben nog lang niet uitgekeken. Moest op veel plekken veel te snel weer verder. Maar, zoals Martin Bril al zei: 'Je mist meer dan je meemaakt, helemaal niet erg'. Ik kom gewoon terug. Absoluut!

Tot bijna!
Rick

Ps, Quark vaart vanaf dit seizoen niet meer met de Ocean Nova. Te gevaarlijk. Door het ontbreken van stabilisatoren helt het schip veel te veel over in te ruwe zee. Geeft de Antarctica-expeditie wat mij betreft toch een mooi ruw randje.